Dakloosheid is een diepgaand misbegrepen en complex probleem. Wanneer mensen de term horen, neigen ze ernaar het te associëren met geestesziekte of problematisch middelengebruik. Mensen die dakloos zijn, worden zwaar gestigmatiseerd, ontmenselijkt en worden gezien als minder bekwaam en betrouwbaar. Maar de realiteit is veel complexer dan deze percepties.
Een telling uit 2020 van de BC Non-Profit Housing Association in Metro Vancouver wees uit dat er 3.634 mensen dakloos waren; onder hen 1.029 ongeherbergd en 2.605 in de opvang. Slechts ongeveer de helft had te maken met mentale gezondheidsproblemen of problematisch middelengebruik. Deze telling omvatte niet de verborgen daklozen: mensen die mogelijk bij vrienden logeerden of in hun auto sliepen.
Hoe langer iemand dakloos blijft, hoe waarschijnlijker het is dat ze te maken krijgen met trauma, problematisch middelengebruik en mentale gezondheidsproblemen. Dit leidt vaak tot slechtere gezondheidsresultaten op de lange termijn.
Huidige benaderingen falen, zoals blijkt uit het snel toenemende aantal daklozen. Vertrouwen op kortetermijnopvang blijkt duurder te zijn dan het bieden van stabiele huisvesting. Het is daarom van cruciaal belang om iets anders te proberen.
Iets nieuws proberen
In 2016 bundelden we de krachten met Claire Williams, mede-oprichter van Foundations for Social Change, om een nieuwe oplossing te creëren.
We gaven een eenmalige geldoverdracht van $7.500 aan mensen die dakloos waren in Vancouver. Dit eenmalige bedrag, gelijk aan het jaarlijkse inkomensondersteuning van 2016 in British Columbia, gaf mensen de financiële vrijheid om huur te betalen en andere kosten van levensonderhoud te dekken. De geldoverdracht vertegenwoordigde ook een waardige manier om mensen in staat te stellen dakloosheid te ontvluchten.
Het kostte ons twee jaar om steun te krijgen van partnerorganisaties en donateurs. We hebben eerst een beleidsovereenkomst gesloten met de regering van B.C. om de ontvangers van contant geld in staat te stellen de $7.500 te behouden en nog steeds in aanmerking te komen voor sociale bijstand. We werkten vervolgens samen met de credit union Vancity om gratis betaalrekeningen te verstrekken waar mensen hun geld konden ontvangen.
In 2018 lanceerden we ‘s werelds eerste pilot randomized controlled trial om het effect van de geldoverdracht op dakloze mensen te onderzoeken. Ons doel was om te beginnen met mensen die kort geleden dakloos waren geworden, op een moment dat ze het meest behoefte hadden aan geld om te voorkomen dat ze in dakloosheid zouden blijven steken.
Onze deelnemers
Ons team bezocht 22 opvanglocaties in de Lower Mainland van B.C. om mensen te screenen die minder dan twee jaar dakloos waren, Canadese burgers of permanente bewoners waren, tussen de 19 en 65 jaar oud waren en geen ernstige problemen hadden op het gebied van middelengebruik en geestelijke gezondheid. Onze steekproef vertegenwoordigde 31 procent van de opvangpopulatie in Vancouver.
In totaal slaagden 229 mensen voor de screening. Ze hadden geen kennis van de geldoverdracht. Maar toen we opnieuw contact met hen probeerden op te nemen om de basismeting uit te voeren, konden we de helft van hen niet bereiken omdat ze geen vast adres, telefoon of e-mail hadden. Ondanks onze beste inspanningen konden we geen contact krijgen met 114 mensen. Dus hebben we 115 deelnemers gerekruteerd voor de studie.
Vijftig werden willekeurig toegewezen aan een contante groep en 65 aan een niet-contante groep in de gerandomiseerde gecontroleerde studie. De 50 deelnemers in de contante groep werden pas geïnformeerd over de geldoverdracht nadat ze de basismeting hadden voltooid. De 65 in de niet-contante groep werden dat niet.
We volgden de deelnemers een jaar lang om de effecten van de geldoverdracht te beoordelen. Tijdens deze tijd verloren we contact met ongeveer 30 procent van de deelnemers, terwijl sommigen verhuisden buiten Vancouver.
We boden een workshop en coaching aan een subset van de deelnemers als aanvullende ondersteuning. De workshop bestond uit een reeks oefeningen om deelnemers te helpen manieren te bedenken om stabiliteit in hun leven terug te krijgen. Coaching bestond uit telefoongesprekken met een gecertificeerde coach die getraind was om deelnemers te helpen hun levensdoelen te bereiken.
Omdat een dergelijke studie nog nooit eerder was uitgevoerd, hadden we weinig bewijs om onze voorspellingen over het effect van de geldoverdracht te sturen. Maar volgens de beste praktijken kwamen we met een paar hypotheses over welzijn op korte termijn en cognitieve functie op basis van eerdere studies naar geldoverdracht. Het zal je niet verbazen dat geen van de hypothesen waar bleek te zijn.
Wat we ontdekten
Wat ons verbaasde, waren de significante positieve effecten van de geldoverdrachten. De ontvangers van contant geld brachten gemiddeld 99 dagen minder door in dakloosheid gedurende één jaar.
Dit leidde tot een nettokostenbesparing van $777 per persoon per jaar. Dat betekent dat de geldoverdrachten eigenlijk geld bespaarden voor de overheid en belastingbetalers. De ontvangers van contant geld gaven meer uit aan huur, voedsel, openbaar vervoer en zaken als meubels of een auto.
Belangrijk is dat ze hun uitgaven aan alcohol, drugs en sigaretten niet verhoogden. Dit betwist het stereotype dat mensen die dakloos zijn het geld dat ze ontvangen zouden verspillen aan alcohol en drugs.
Tussen 2018 en 2020 bedroeg de leegstand van huizen in Vancouver ongeveer één procent en de wachttijd om in aanmerking te komen voor huisvesting kon oplopen tot één jaar voor iemand die in een opvang verbleef.
Echter, ongeveer 50 procent van de deelnemers in onze studie verhuisden slechts één maand na de geldoverdracht naar huisvesting. Dit toont aan hoe bereid ze waren om terug te keren naar stabiliteit. Het enige wat ze nodig hadden was de financiële steun om dat te doen.
Maar wat we niet zagen waren substantiële verbeteringen op het gebied van voedselzekerheid, werkgelegenheid, onderwijs en welzijn. Dit kan komen doordat $7.500 nog steeds een relatief klein bedrag was in een dure stad als Vancouver.
Het gemiddelde jaarlijkse persoonlijke inkomen onder de deelnemers bedroeg $12.580. Dus, de geldoverdracht vertegenwoordigde een stijging van 60 procent. Maar ondanks dat zaten ze nog steeds onder de armoedegrens en ver verwijderd van de kosten van levensonderhoud in Vancouver.
We ontdekten ook dat noch de workshop noch coaching invloed had op de deelnemers. Een reden daarvoor was naleving; de meeste deelnemers namen niet deel aan de workshop of coaching na de eerste maand. Een andere reden was een mogelijke mismatch tussen de geboden ondersteuning en de behoeften van de deelnemers. De geboden ondersteuning was aspirerend, ontworpen om levensdoelen te verduidelijken en hun zelfeffectiviteit te vergroten.
Maar wat onze deelnemers nodig hadden, was instrumentele ondersteuning, zoals het verkrijgen van identiteitsdocumenten, het voltooien van cv’s en het solliciteren naar banen. Deze instrumentele behoeften konden niet gemakkelijk worden vervuld door een paar workshops of coaching.
Deze studie voegt meer bewijs toe aan een groeiend aantal studies over geldoverdrachten over de hele wereld die aantonen dat het nodig is om het inkomen van gemarginaliseerde mensen te verhogen.
Deze studie is een veelbelovende start, en legt de basis voor toekomstig onderzoek en beleid. Overheden en experts zouden geldoverdrachten moeten onderzoeken als een manier om dakloze en gemarginaliseerde mensen te ondersteunen.
Bron: theconversation
