Yvonne (66)
Hoe ben je dakloos geworden? Ik raakte door mijn geld heen. Ik had geen baan, maar ik kon een motor verkopen. Ik had een overeenkomst met mijn voormalige huisbaas dat ik zou verhuizen en haar de verschuldigde huur zou betalen. Dus ik heb geen uitzetting op mijn dossier. Wat heb je gedaan nadat je je appartement had verloren? Ik had mijn auto. Ik had twee katten. Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik bleef gewoon in de stad waar ik acht jaar had gewoond. Ik zou de auto rijden en ergens parkeren om te overnachten.
Hoe was het om in je auto te slapen? Ik sliep op de bestuurdersstoel en klapte de stoel naar achteren. Het grootste probleem was dat ik mijn voeten niet kon verhogen. Dus na een tijdje begonnen mijn enkels op te zwellen. En ik denk dat dit een probleem is voor de meeste dakloze mensen in voertuigen zonder bedden: ze eindigen met opgezwollen enkels.
Kon je werken? Ik probeerde werk te vinden als juridisch secretaresse of administratief medewerker. Dat was moeilijk omdat je voor 9 uur op het werk moest zijn en het opvangcentrum pas om 8.30 uur met douches begon. Dus begon ik met het verzamelen van recyclebaar materiaal.
Hoe was dat? Het is niet erg winstgevend, maar het is genoeg om dingen te kunnen betalen. Ik deed het omdat ik kattenbakvulling en kattenvoer moest kopen. Ik deed het ‘s nachts omdat ik niet wilde dat mensen me zouden herkennen, en ook omdat het makkelijker was om de auto met mijn katten te parkeren en ze voor een tijdje achter te laten.
Hoe kwam je aan voedsel? Het duurde ongeveer zeven maanden voordat ik erachter kwam dat ik voedselbonnen kon krijgen. Het is niet alsof je jezelf kunt voeden met $6,50 per dag, want zelfs een broodje bij de supermarkt kost meer dan dat. Vaak haalde ik gewoon peperoni en brood, Honey Nut Cheerios zonder melk. Chobani-aardbeiyoghurt in de grote bak – die at ik in één keer op. Ik haalde ook van die instant soepbekers en ging naar Starbucks voor heet water en dat had ik dan als ontbijt.
Hoe bracht je je dagen door? Ik was zeven jaar en zeven maanden dakloos. Het was eigenlijk heel saai en nog eens saai. Als je, net als ik, altijd nuchter bent en een actieve geest hebt, heb je iets nodig om het te stimuleren. Dat is de reden waarom dakloze mensen naar de bibliotheek gaan: niet alleen om te slapen, maar om te lezen of de computer te gebruiken. Als je dat niet hebt, wat ga je dan doen? Je gaat gewoon zitten en niets doen. En wie kan dat urenlang volhouden?
Wanneer begonnen de dingen te veranderen? Richting het einde van mijn dakloosheid raakte ik erg depressief en suïcidaal, en ik moest twee keer gedwongen worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het bleek uiteindelijk een goede zaak te zijn omdat, geloof het of niet, de sociale dienst bepaalde dat ik mentaal gehandicapt was. Ik begon regelmatig inkomen te krijgen en vroeg om huisvesting. Het duurde ongeveer een jaar, maar ik kreeg het. Ik heb ook onlangs mijn eerste hond gekregen.
Vertel me over hem. Hij heet Chili, zoals chili con carne. Ik denk dat hij ook dakloos was. Toen hij besefte dat hij niet meer in het opvangcentrum was, gaf hij me als eerste kusjes. Hij is gewoon een van de leukste honden ooit.
Source New York Times
