Dakloosheid is een diepgaand misbegrepen en complex probleem. Wanneer mensen de term horen, neigen ze ernaar het te associëren met geestesziekte of problematisch middelengebruik. Mensen die dakloos zijn, worden zwaar gestigmatiseerd, ontmenselijkt en worden gezien als minder bekwaam en betrouwbaar. Maar de realiteit is veel complexer dan deze percepties.
Een liefdadigheidsorganisatie heeft onthuld dat meer mensen in Guernsey hulp zoeken vanwege dakloosheid, volgens een rapport van Citizens Advice Guernsey
Uit officiële cijfers blijkt dat er meer dakloze kinderen dan ooit zijn, die in tijdelijke accommodatie in Schotland verblijven.
Noah (21)
Hoe ben je dakloos geworden?
Toen ik ongeveer 18 was, begon mijn vader’s vriendin te dreigen dat ze de politie zou bellen. Ik zei: “Ik wil niets met de politie te maken hebben. Ik kan hier niet blijven.” Ik vertrok die winter. Ik had een slaapzak. Ik sliep op de achterporch tegenover het huis van mijn vriendin. Af en toe bracht ze me wat eten.
Hoe lang bleef je op de porch?
Ongeveer twee weken. Een counselor van mijn school vertelde me over Star House, een inloopcentrum dat 24/7 open is voor jongeren. Alles wat ik nodig had was daar: eten, kleren. Het enige wat jammer was, was dat ze geen schoenen hadden die mij pasten. Ik had een klein bijbaantje en had gespaard. Met wat van dat geld kocht ik schoenen.
Hoe combineerde je school en dakloosheid?
Bijna lukte het me niet om af te studeren. Ik miste een paar schooldagen. Ik ben ook een diepe slaper en miste een paar keer mijn bus. Het personeel van Star House zei: “Je moet jezelf bij elkaar rapen.” Ze zetten wekkers op hun telefoons, maakten me wakker en brachten me naar mijn bushalte. Mijn cijfers begonnen te verbeteren. Het leidde gewoon tot mijn afstuderen.
Hoe voelde dat?
Ik kon afstuderen en was trots op mezelf omdat ik mezelf tot mijn grens had gedreven, meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Hoe bracht je je dagen door?
Star House is 24 uur per dag open. Je kunt er op elk moment binnenkomen. Ik kon er relaxen, mijn telefoon opladen, wat dan ook, gedurende de dag.
Sliep je bij Star House?
Ik heb maar een paar dagen in Star House geslapen, totdat ze tenten begonnen uit te delen. Ik zette mijn tent op een plekje dat ik leuk vond. Slapen in een tent werkte voor mij, want het hield me weg van het gedoe. En ik houd ervan om in de regen te slapen omdat ik het geluid mooi vind als het op de bovenkant van de tent tikt.
Waar slaap je nu?
Op een dag dacht ik bij mezelf: Wat als ik mijn eigen appartement krijg? Waarom niet proberen via Star House? Ik vulde het aanvraagformulier in. Toen, ergens in september, was ik in Star House aan het relaxen. Ik keek naar “Teen Titans.” Twee medewerkers kwamen naar me toe. Ik dacht dat ik problemen had. Ze keken naar me en zeiden: “Hey, wil je vandaag verhuizen?” Ik zei: “Breng me alsjeblieft!” Ik ging van slapen in een tent naar slapen in een bed.
source New York Times
Yvonne (66)
Hoe ben je dakloos geworden? Ik raakte door mijn geld heen. Ik had geen baan, maar ik kon een motor verkopen. Ik had een overeenkomst met mijn voormalige huisbaas dat ik zou verhuizen en haar de verschuldigde huur zou betalen. Dus ik heb geen uitzetting op mijn dossier. Wat heb je gedaan nadat je je appartement had verloren? Ik had mijn auto. Ik had twee katten. Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik bleef gewoon in de stad waar ik acht jaar had gewoond. Ik zou de auto rijden en ergens parkeren om te overnachten.
Hoe was het om in je auto te slapen? Ik sliep op de bestuurdersstoel en klapte de stoel naar achteren. Het grootste probleem was dat ik mijn voeten niet kon verhogen. Dus na een tijdje begonnen mijn enkels op te zwellen. En ik denk dat dit een probleem is voor de meeste dakloze mensen in voertuigen zonder bedden: ze eindigen met opgezwollen enkels.
Kon je werken? Ik probeerde werk te vinden als juridisch secretaresse of administratief medewerker. Dat was moeilijk omdat je voor 9 uur op het werk moest zijn en het opvangcentrum pas om 8.30 uur met douches begon. Dus begon ik met het verzamelen van recyclebaar materiaal.
Hoe was dat? Het is niet erg winstgevend, maar het is genoeg om dingen te kunnen betalen. Ik deed het omdat ik kattenbakvulling en kattenvoer moest kopen. Ik deed het ‘s nachts omdat ik niet wilde dat mensen me zouden herkennen, en ook omdat het makkelijker was om de auto met mijn katten te parkeren en ze voor een tijdje achter te laten.
Hoe kwam je aan voedsel? Het duurde ongeveer zeven maanden voordat ik erachter kwam dat ik voedselbonnen kon krijgen. Het is niet alsof je jezelf kunt voeden met $6,50 per dag, want zelfs een broodje bij de supermarkt kost meer dan dat. Vaak haalde ik gewoon peperoni en brood, Honey Nut Cheerios zonder melk. Chobani-aardbeiyoghurt in de grote bak – die at ik in één keer op. Ik haalde ook van die instant soepbekers en ging naar Starbucks voor heet water en dat had ik dan als ontbijt.
Hoe bracht je je dagen door? Ik was zeven jaar en zeven maanden dakloos. Het was eigenlijk heel saai en nog eens saai. Als je, net als ik, altijd nuchter bent en een actieve geest hebt, heb je iets nodig om het te stimuleren. Dat is de reden waarom dakloze mensen naar de bibliotheek gaan: niet alleen om te slapen, maar om te lezen of de computer te gebruiken. Als je dat niet hebt, wat ga je dan doen? Je gaat gewoon zitten en niets doen. En wie kan dat urenlang volhouden?
Wanneer begonnen de dingen te veranderen? Richting het einde van mijn dakloosheid raakte ik erg depressief en suïcidaal, en ik moest twee keer gedwongen worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het bleek uiteindelijk een goede zaak te zijn omdat, geloof het of niet, de sociale dienst bepaalde dat ik mentaal gehandicapt was. Ik begon regelmatig inkomen te krijgen en vroeg om huisvesting. Het duurde ongeveer een jaar, maar ik kreeg het. Ik heb ook onlangs mijn eerste hond gekregen.
Vertel me over hem. Hij heet Chili, zoals chili con carne. Ik denk dat hij ook dakloos was. Toen hij besefte dat hij niet meer in het opvangcentrum was, gaf hij me als eerste kusjes. Hij is gewoon een van de leukste honden ooit.
Source New York Times
Donald (68)
Hoe ben je in aanraking gekomen met dakloosheid?
Het was 1993. Ik was in mijn late 30’s. Mijn moeder was overleden en daarna had ik niet veel zekerheid meer omdat zij voor me zorgde. Ik had in mijn leven nog nooit rekeningen betaald, dus ik wist niet wat ik moest doen. Ik was al betrokken bij drugs. Alles wat aan mij was nagelaten, raakte ik kwijt. Geen van mijn familieleden wilde me bij zich hebben. Dus ik was op straat. Het was behoorlijk moeilijk. Ik paste me echter vrij snel aan, omdat ik moest overleven.
Hoe heb je het gered?
Ik gebruikte al drugs, maar op dat moment begon ik ook te verkopen – marihuana en crack. Ik spaarde wat van het geld dat ik verdiende om soms een kamer te betalen om te douchen en te rusten, en om een maaltijd te krijgen. Het was misschien geen viergangenmaaltijd, maar het was iets om me gaande te houden. Ik deed niet veel aan beroving en diefstal. Ik ging steeds heen en weer naar de gevangenis vanwege drugshandel.
Hoe bracht je je dagen door?
Ik zocht de dealer op waarmee ik dealtjes sloot en ging rechtstreeks naar de hoek waar ik verkocht. Ik ging achter een gebouw of zoiets en deed mijn ding [drugs gebruiken] en kwam meteen terug naar de plek waar ik aan het verkopen was. Ik zat daar en wachtte op mensen die drugs kwamen kopen – dat of ik liep op en neer op de stoep. Sommige dagen stond ik zelfs niet op om drugs te verkopen; dan lag ik de hele dag gewoon in een open veld.
Hoe zorgde je voor jezelf?
Ik ging misschien naar een McDonald’s of Burger King toilet om mijn gezicht te wassen en mijn tanden te poetsen. Maar om te douchen wachtte ik tot ik ergens was waar ik kon douchen, want ik wilde niemands badkamer vuil maken. Het was moeilijk om jezelf niet te kunnen verzorgen. Daarom heb ik nu kunstgebitten – omdat ik niet goed voor mijn tanden heb gezorgd.
Waar sliep je?
Ik bleef misschien twee of drie nachten op, ging dan naar het huis van een vriend en sliep een paar uur op zijn bank. Ik kon daar niet de hele nacht blijven, weet je? Misschien kocht ik eens per week een motelkamer en nam ik een douche. Ik heb overal geslapen: verlaten huizen, kerktrappen, banken, verlaten auto’s.
Hoe was het om op straat te slapen? Ik legde meestal wat karton neer, als ik dat vond, om te voorkomen dat de deken te vies werd. Er waren een paar meubelzaken in de buurt die grote, grote kartonnen stukken hadden, zoals waar koelkasten uit komen – groot genoeg voor mij om op te liggen. Of ik zou twee of drie kleinere stukken nemen en die bij elkaar leggen. Het was wat demping; je hoefde niet rechtstreeks op beton te slapen.
Is er iets dat je door de jaren heen hebt vastgehouden? Dat kun je niet. Het wordt altijd gestolen. Of als ik naar de gevangenis ga, verlies ik alles.
Hoe heeft je strafblad je ervaring beïnvloed?
Ik ben zes keer naar de gevangenis geweest. Dezelfde cyclus. Ik kwam vrij en had geen plek om naartoe te gaan. Dus ging ik meteen weer drugs verkopen en slapen waar ik kon. Een veroordeelde misdadiger zijn is echt moeilijk. Ik zou graag een baan willen, maar je kunt niet werken bij de overheid, in high-class hotels, restaurants, veel plaatsen. Dit is een rijke stad en ze doen voor bijna elke baan een achtergrondcheck.
Wanneer begonnen de dingen te veranderen?
Ik hoorde voor het eerst over Project 180 toen ik in de gevangenis zat. Ze werken met voormalig gedetineerden. Ze gaven me het kaartje van een maatschappelijk werker, dus ik belde hem en hij kwam meteen langs. Toen ik vrijkwam, deed hij alles wat nog nooit eerder was gedaan. Hij kocht een telefoon voor me. Hij kocht kleding voor me. Hij bracht me naar dit tijdelijke verblijf. In mijn eerste maand kon ik mijn telefoonrekening niet betalen. Hij betaalde dat. Ik heb een dak boven mijn hoofd en mijn sociale uitkering is op een punt waarop ik mijn huur kan betalen.
Wat hoop je voor de toekomst?
Ik zit in een tijdelijk verblijf met veel nuchtere mannen, oudere mannen, die proberen nuchter te blijven. Ik volg in hun voetsporen. Ze zijn als een goed anker voor me. Elke keer als ik alleen ben en naar buiten ga, als ik geen dak boven mijn hoofd had, weet ik wat ik zou doen. Ik zou daar buiten drugs proberen te verkopen en high worden. Het is een dagelijks proces waarbij ik het dag per dag moet bekijken.
(source New York times)
Stijgende woonlasten
Deze stijging weerspiegelt verschillende drukpunten in de VS, zoals stijgende woonlasten, gebrek aan betaalbare huurwoningen en de aanhoudende opioïde crisis van het land, zo blijkt uit verschillende rapporten van non-profitorganisaties en overheidsinstanties die deze statistieken bijhouden.
Komt toch nog helemaal goed met deze meneer.
Bilthoven –
“Ik zat in zo’n afschuwelijke situatie dat ik het niet meer wist. Ik was dakloos geworden en wilde niemand tot last zijn. Buiten slapen was geen optie.” Dat was volgens een 57-jarige Utrechter de reden dat hij er vier maanden geleden vandoor ging met een camper die hij voor een proefrit had meegekregen bij een verhuurbedrijf. Omdat het zo makkelijk ging, had hij later bij een ander bedrijf op dezelfde manier een motor verduisterd. Hoewel hij zijn leven inmiddels weer redelijk op de rails heeft gekregen, kwam hij er vandaag bij de rechtbank niet zonder straf vanaf.
#dakloos #vagabond #vagebond #nederland #gemeente #homelessness #utrecht
#endhomelessness
#homelessawareness
#helpthehomeless
#homelessnessprevention
#nomorehomeless
#endhomelessnessnow
#supportthehomeless
#homelessoutreach
#homelessadvocate
#homelesslife
#homelesscrisis
#homelesspeople
#homelessyouth
www.vagenbond.nl
ANCHORAGE, Alaska (AP) — Shawn Steik and his wife were forced from a long-term motel room onto the streets of Anchorage after their rent shot up to $800 a month. Now they live in a tent encampment by a train depot, and as an Alaska winter looms they are growing desperate and fearful of what lies ahead.
Many more people in London are homeless and sofa-surfing or sleeping rough.
The number of children living in emergency accommodation in London equates to one child in every classroom in the capital, London Councils believes.
